Alberto Cueste Julio Cortazar
Chciałabym podziękować biografowi i przyjacielowi Cortazara
za to, że uświadomił mi, że:
Julio Cortazar miał prawie 2 metry wzrostu, uszy jak elf, a
twarz jak hobbit i najlepiej wypoczywał siedząc na składanym turystycznym
krzesełku.
Mając już niemal 50 lat, wciąż wahał się, czy dostatecznie
dobrze posiadł literackie środki wyrazu, żeby pozwolić sobie na wydanie
powieści.
 |
| fot. Cordon Press |
Nigdy niczego nie był pewien i na tym polega jego wyjątkowa
wielkość.
Prosił Cueste, żeby, pisząc o nim, nie robił z niego mumii i
pisał o nim z „należytym brakiem szacunku”.
Nie wierzył w gatunki literackie, a Grę w klasy stworzył jako antypowieść.
Był chronicznym kronopiem: „outsiderem zwróconym profilem do kultury”, tym, „co należy do rodziny kamyków uwierających w bucie,
[…] irytujących nawiedzonych […] oraz tych, co się przeziębiają w pełni lata. […]
Są jak kichnięcie w trakcie podniosłej uroczystości […].”
Uważał, że odwiecznym wrogiem literatury i życia jest
nadmierna powaga.
Julio Cortazar uważał czytelnictwo za pewien rodzaj sztuki. Utwór
literacki uważał za otwarty, wypełniający
się treścią dzięki twórczej lekturze czytelnika i odbiorcy dzieła. Sam tworzył
zadziwiające, nieortodoksyjne recenzje różnych dzieł sztuki (przykłady znajdziecie
np. na blogu w-zaciszu-biblioteki.blogspot.com). Cueste upewnił mnie, że refleksje
czytelnicze (ale uwaga, mam tu na myśli coś innego niż często spotykane próby w
miarę dokładnego streszczenia książki) są i będą unikatowe i nieporównywalne.
Cortazar nie miał nic przeciwko temu, żeby jego utwory były zaledwie pretekstem
i żeby interpretacje jego własnych utworów mówiły o ich autorze równie dużo co o interpretowanym dziele.
A więc: Nie bój się! Pozwól sobie na więcej!
__________________________________
Przeczytane w ramach wyzwania Z literą w tle
Kiedy pierwszy raz zetknąłem się z jego książkami, wydały mi się trudne i wydumane, była to właśnie "Gra w klasy, antypowieść, a ja szukałem powieści. Dopiero potem dotarło do mnie, doczytałem, o co Cortazarowi chodzi. Rzeczywiście pozwala sobie w swojej twórczości na wiele, uczy swobody pisania i interpretacji innych dzieł, poczucie fantastyczności ma wrodzone, że właściwie go nie zauważa, nie myśli o nim. Nie znam tej biografii, chociaż widziałem już gdzieś tę okładkę. Tym bardziej ciekawa, jeżeli napisana przez przyjaciela, który został poproszony o "pisanie z należytym brakiem szacunku":) Kolejna książka do zdobycia, kolejna przygoda przede mną.
OdpowiedzUsuńTen komentarz został usunięty przez autora.
OdpowiedzUsuńKoniecznie zajrzyj do Cuesto. Dzięki niemu życie i twórczość Cortazara pokazane zostały "z głową, a nie na kolanach". A widzę, że jesteś fanem Cortazara, to teraz rzadkość.
OdpowiedzUsuńNabrałam apetytu na tę książkę - zwłaszcza z powodu uwag Cortazara o refleksjach czytelniczych (o ileż bardziej wolę coś takiego niż tradycyjną recenzję, często popadającą w zwykłe streszczenie) - oraz za "czytelnictwo jako rodzaj sztuki". No ba, jasne, że to sztuka - i to jaka sztuka!
OdpowiedzUsuń