Kontrabasista P. Suskinda w wykonaniu Jerzego Stuhra

Stuhr wrócił na scenę w Kontrabasiście.
Rzecz ma miejsce w Teatrze Polonia. Tekst napisał (mu) Patrick Suskind (ten od Pachnidła) oraz samo życie. Stuhr grał Kontrabasistę dla mnie i moich najbliższych oraz setek innych tłoczących się widzów po raz... sześćsetktóryś.

Jak wiadomo jest to spektakl szczególny dla Jerzego Stuhra. Od 1985 roku do teraz dostarcza mu maksymalnego wyzwania aktorskiego, jakim jest stanie w pojedynkę przed widownią. Jest to spektakl uwielbiany przez widzów, dlatego daje mu możliwość zagrania zawsze, gdy brakuje innych propozycji lub możliwości. Nie mówiąc o kasie, szczególnie za występy po włosku - przecież przez całe lata grał go we Włoszech, także wtedy kiedy oznaczało to naprawdę znaczące zarobki. No i zapewnił mu zagorzałych fanów. Są widzowie na widowni, którzy  niemal wygłaszają tekst równo z nim :)

A spektakl wczorajszy?
Cudowne przeżycie. Maestria połączenia tekstu, aktora i rekwizytu. Porażająca spójność treści i formy.
Jest to podsumowanie życiowe. Do tego podane dowcipnie, z dużą dozą ironii i przede wszystkim metaforycznie. To, co wczoraj zobaczyłam i przeżyłam, jest dla mnie bardzo ważne, bardzo aktualne... Kiedy aktor stawał na skraju sceny i zwracał się bezpośrednio do nas, byłam poruszona.

Co znaczy ten kontrabas i gra na nim? Wiem na pewno: nie bagatelizujmy kontrabasu! Instrument ten na dobrą sprawę jest niezastąpiony. Wydając swój niski głos o częstotliwości zaledwie kilkudziesięciu Hz, a nawet po prostu stojąc niczym ogromna zawalidroga w kącie, potrafi opowiedzieć wiele o życiu, miłości, hierarchii społecznej, potrzebie bycia zauważonym, talencie i jego braku, pracowitości, szczęściu, no i goryczy. Dla wyrażenia goryczy i melancholii jego niskie brzmienie jest po proste idealne.

PS. Stuhr szczęśliwie dla siebie i świata zachował głos po chorobie, choć dotknęła przecież właśnie jego gardło. Jest wychudzony, ale w doskonałej - jak na swój wiek - kondycji. Czasami tak przypomina gestykulacją, miną swojego syna, że aż zastanawiam się, na ile świadomie "gra młodym Stuhrem".

Tak się cieszę, że mogliśmy zobaczyć to wspólnie z naszymi dziećmi. Wszyscy śmialiśmy się w głos, choć w innych momentach. Mistrzostwo świata. No i Suskind koniecznie do przeczytania.