Przeczytałam za jednym posiedzeniem. Bardzo wciągające. Oczywiście najważniejsza jest tu doskonała dramaturgia powieści oparta o intrygę kryminalno-sądową i doskonały pomysł z prowadzeniem naprzemiennie historii obu bohaterów, aż do momentu ich splecenia, a potem rozplecenia… W sumie: 9 na 10 w „skali wciągnięcia”.
Powieść Barnes’a przypomina mi tkaninę, w której jest tak silna
osnowa, że doskonale można w nią wpleść dowolną ilość wątków. A osnową tą są
świetnie oddane losy tytułowych Arthura Conan Doyle’a i George’a Edalji. Ich portrety
psychologiczne są majstersztykiem literackim opartym na kontraście: znany wszystkim
vs nieznany nikomu; mieszkaniec Wysp Brytyjskich z arystokratycznymi korzeniami
vs Anglik hinduskiego pochodzenia w drugim pokoleniu; ekstrawertyk i urodzony
lider vs nieśmiały introwertyk; pisarz vs prawnik; człowiek, na możliwość
poślubienia którego pewna kobieta czekała 10 lat i człowiek, który nie poznał w
życiu żadnej kobiety; człowiek uznany i sławny vs człowiek-intruz skazany
prawomocnym wyrokiem; szczęściarz vs ofiara losu.
Czytając powieść zagraniczną czasami zadaję sobie pytanie, jak
bym ja oceniła, gdybym była jej tłumaczką. Czy cieszyłabym się na to zadanie? Czy
byłoby to wyzwanie i z jakiego powodu?
W przypadku Barnes’a tłumaczka Joanna Puchalska musiała chyba
skakać do góry. Czystość stylu, nieprzesadna metaforyka stanowi prawdziwą ulgę. Jednak ilość wątków i
drobiazgowość opisu Anglii przełomu XIX i XX wieku powoduje, że trzeba się wykazać.
I znajomością heraldyki, szkolnictwa, religii anglikańskiej, kultury parsów,
polowania na foki, okulistyki, brokatów i altembasów, łoz i golfa oraz spirytyzmu
i systemu prawnego w Anglii.
O czym jednak jest Arthur i George tak naprawdę? Założę się,
że odpowiedzi na to pytanie jest tyle, ilu czytelników. Moja interpretacja
brzmi: chodzi o niesprawiedliwość świata i jak sobie z nią radzimy.
Julian Barnes. Autor, do którego wrócę.
__________________
Wyzwanie Z literą w tle oraz Trójka e-pik
(książka, która została nagrodzona/której autor został nagrodzony:
Za jednym posiedzeniem? Podziwiam i zazdroszczę, mnie takie obszerne książki paraliżują już na wstępie.;). Podobało mi się, ale lektura trochę trwała (może dlatego, że w oryginale).
OdpowiedzUsuńTak czy owak, rzecz jak najbardziej godna uwagi.
Absolutnie. Juz nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć, czy autor ma swój rozpoznawalny styl.
UsuńA mnie jakoś niezbyt szło,zwłaszcza część o tym losowo upośledzonym. Już widziałam w wyobraźni te wszystkie wiszące nad nim nieszczęścia i stwierdziłam, że nie mam ochoty o tym czytać. Za bardzo przypominał mi bohatera Oscara i Lucyndy Carey'a. W rezultacie go książkę odłożyłam po pierwszych 20 stronach bez chęci szybkiego do niej powrotu.
OdpowiedzUsuńChyba się domyślam się troszkę, co Cię mogło odstręczyć od tej postaci. Jest w niej coś dziwnego, może nawet antypatycznego, bo niezrozumiałego. On jest... inny, to budzi naturalny opór.
Usuń